Φρένο στην εκτός σχεδίου δόμηση

Το τελευταίο διάστημα, η ανάγκη περιορισμού της εκτός σχεδίου δόμησης επανέρχεται στο προσκήνιο. Οχι όπως γινόταν μέχρι σήμερα, δηλαδή για την προστασία του τοπίου και των φυσικών πόρων, αλλά για την προστασία των επενδύσεων. «Δεν μπορεί ένας επενδυτής να έχει δαπανήσει τεράστια ποσά και μετά να ανεγερθεί δίπλα του μια κακής ποιότητας ή παράνομη επιχειρηματική ή άλλη δραστηριότητα. Πρέπει να υπάρξουν αντικίνητρα», λέει στην «Κ» η καθηγήτρια κ. Γεωργία Γιαννακούρου. «Σε πρώτη φάση, μπορεί να αποφασιστεί η κατάργηση των παρεκκλίσεων. Σε δεύτερη φάση, πρέπει να δημιουργηθεί η διοικητική διαδικασία και ο μηχανισμός για τυχόν αποζημίωση θιγόμενων ιδιοκτητών. Σήμερα αν κάποιος απευθυνθεί στη διοίκηση ζητώντας αποζημίωση, δεν υπάρχει ο τρόπος να εξεταστεί το αίτημά του, καθώς δεν έχουν οριστεί αρμόδια όργανα. Λόγω οικονομικής δυσχέρειας, μια άλλη λύση θα ήταν η ανταλλαγή με «σχολάζοντα» δημόσια ακίνητα. Η σχολάζουσα περιουσία του Δημοσίου είναι τεράστια και θα διευκόλυνε το κράτος να ασκήσει πολιτική γης. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι δυνατόν το κοινωνικό κόστος της προστασίας του περιβάλλοντος και των επενδύσεων να το αναλαμβάνει μόνο ο ιδιοκτήτης της γης. Πόσω μάλλον όταν το κράτος έχει αναγνωρίσει ήδη από το 1928 την εκτός σχεδίου δόμηση ως κανόνα και φορολογεί τα εκτός σχεδίου ακίνητα συχνά σαν να ήταν οικόπεδα, άρα δημιουργεί εύλογες προσδοκίες στους ιδιοκτήτες τους». Την κατεύθυνση για τον περιορισμό της εκτός σχεδίου δόμησης έχει από δεκαετίας δείξει η νομολογία του ΣτΕ. «Ωστόσο, το επιχείρημα ότι όλα τα εκτός σχεδίου ακίνητα δεν προορίζονται για οικοδόμηση, αλλά κυρίως για αγροτική χρήση είναι ένα επιχείρημα που δέχεται κριτική».

Πηγή: Η Καθημερινή