«Πράσινο φως» για Κέντρο Λυμάτων στα Μεσόγεια

Μια μικρή πολιτιστική επανάσταση αποτελεί για τα Μεσόγεια η δημιουργία Κέντρου Επεξεργασίας Λυμάτων, μετά την υπογραφή της σύμβασης για την κατασκευή του σε Κορωπί – Παιανία. Το Κέντρο Επεξεργασίας Λυμάτων (ΚΕΛ) Κορωπίου-Παιανίας, η σύμβαση για την κατασκευή του οποίου υπεγράφη την Πέμπτη από τον περιφερειάρχη Αττικής Γ. Σγουρό, αποτελεί μια μικρή πολιτιστική επανάσταση. Με το δίκτυο αποχέτευσης ακαθάρτων που θα συνδέει το Κορωπί, την Παιανία και το Μαρκόπουλο, συνολικού μήκους 105 χιλιομέτρων, θα φτάσει να εξυπηρετεί 135.000 κατοίκους. Το 15% των ενεργειακών του αναγκών θα καλύπτεται από βιοαέριο που το ίδιο θα παράγει κατά τη λειτουργία του. Σύμφωνα με τον δήμαρχο Κρωπίας Δημήτρη Κιούση, το επεξεργασμένο νερό που θα προκύπτει από το ΚΕΛ θα μπορεί, με μικρής κλίμακας επιπλέον επεξεργασία, να χρησιμοποιηθεί για άρδευση, ενώ θα κατασκευαστούν και αγωγοί διάθεσής του στον Ευβοϊκό Κόλπο. «Θεωρούμε ότι η θεμελίωση του έργου θα γίνει στο πρώτο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου» δηλώνει στην «Κ» ο κ. Κιούσης.

Χρηματοδότηση ΕΣΠΑ
Το ΚΕΛ και τα συνοδευτικά έργα, που θα χρηματοδοτηθούν από το ΕΣΠΑ, αναμένεται να ολοκληρωθούν το 2015 και να κοστίσουν 124 εκατ. ευρώ. Ως το 2018, προβλέπεται ότι θα σφραγιστούν 62.000 από τους 150.000 βόθρους που υπάρχουν σήμερα, σύμφωνα με εκτιμήσεις της Περιφέρειας, στην Ανατολική Αττική. Η κατάργηση των βόθρων υπολογίζεται ότι θα εξοικονομήσει για κάθε νοικοκυριό περίπου 1.000 ευρώ τον χρόνο που πλήρωναν για την εκκένωσή τους.

Το έργο επίσης γλιτώνει τη χώρα από την επιβολή προστίμων από την Ε.Ε., τα οποία ανέμενε από το 2007, όταν εξεδόθη η σχετική καταδικαστική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για την απουσία ΚΕΛ στην περιοχή (εκκρεμούν πρόστιμα για άλλες περιοχές). Η Κομισιόν είχε παραπέμψει την Ελλάδα στο Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων για «μη εξασφάλιση κατάλληλης επεξεργασίας των αστικών λυμάτων σε 24 πόλεις και κωμοπόλεις της χώρας» το 2006. Οπως σημείωνε τότε η Επιτροπή, οι εγκαταστάσεις επεξεργασίας έπρεπε να είχαν ολοκληρωθεί έως τα τέλη του 2000, κάτι που δεν είχε συμβεί «παρ’ όλο που η Ελλάδα δικαιούται και έχει λάβει σημαντική κοινοτική χρηματοδότηση από τα Διαρθρωτικά Ταμεία και το Ταμείο Συνοχής για τη βελτίωση της περιβαλλοντικής υποδομής της».

Η πονεμένη ιστορία της μάχης για σύγχρονα δίκτυα αποχέτευσης στην Ανατ. Αττική ξεκινά από το 1979, οπότε με κοινή νομαρχιακή απόφαση οι νομοί Ανατ. Αττικής, Βοιωτίας, Φθιώτιδας και Ευβοίας αποφάσισαν την κατασκευή εγκαταστάσεων για την επεξεργασία βιομηχανικών λυμάτων και τη διάθεσή τους στον Ευβοϊκό. Τo ’80 ξεκίνησαν οι διαδικασίες εγκρίσεων και μελετών. Οι μελέτες για τα κεντρικά Μεσόγεια ολοκληρώθηκαν το 2002. Κατά την εικοσαετία αυτή, ο πληθυσμός της περιοχής υπερδιαπλασιάστηκε, το τσιμέντο έρρεε άφθονο και αυθαίρετο, οι δρόμοι ήταν γεμάτοι με βυτιοφόρα εκκένωσης βόθρων και τα σκουπίδια κατέληγαν σε παράνομες χωματερές. Η ΚΥΑ με την οποία εγκρίθηκαν οι περιβαλλοντικοί όροι χρειάστηκε άλλα επτά χρόνια. Σήμερα, το τσιμέντο πλέον δεν ρέει, οι χωματερές αποκαθίστανται, αλλά οι βόθροι εξακολουθούν να βασιλεύουν. Στις δηλώσεις τους την Πέμπτη, τόσο ο περιφερειάρχης όσο και ο υπουργός Ανάπτυξης Κ. Χατζηδάκης εξήραν την ταχύτητα με την οποία το Συμβούλιο της Επικρατείας και το Ελεγκτικό Συνέδριο εκδίκασαν και απέρριψαν τις 37 προσφυγές και αιτήσεις ασφαλιστικών μέτρων που κατατέθηκαν κατά του έργου. Δεν πρόκειται για τυπογραφικό λάθος: τα ανώτατα δικαστήρια της χώρας απασχολήθηκαν 37 φορές με ενστάσεις –κυρίως υποψήφιων αναδόχων, αλλά και συλλόγων, κατοίκων και δήμων– κατά ενός έργου που θα έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί πριν από 13 χρόνια, η μη υλοποίηση του οποίου επιβάρυνε την τσέπη, την υγεία και το περιβάλλον στο οποίο ζούσαν οι κάτοικοι της περιοχής. Ο χείμαρρος προσφυγών παραλίγο να κοστίσει στην Ελλάδα τα ευρωπαϊκά κονδύλια που προορίζονται για το έργο.

«Πρόκειται για έργο αναπτυξιακό, αλλά και βαθιά περιβαλλοντικό», σημειώνει ο κ. Κιούσης, αναφερόμενος στη ρύπανση που προκαλούσαν τόσα χρόνια οι βόθροι. Για μια ακόμα φορά όμως, προσωπικά συμφέροντα, φαινόμενα NIMBY (Not in my back yard) και οι δικομανείς πρακτικές των εργολάβων μπλόκαραν για χρόνια ένα τόσο απαραίτητο έργο, στον βαθμό που παραλίγο να το ακυρώσουν. Αξίζει να σταθούμε στην επιτυχία της υπογραφής της σύμβασης, αλλά ίσως ακόμα περισσότερο στο πόσο λίγο έλειψε να μη γίνει ποτέ.

Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ

Πηγή: Η Καθημερινή