Μακρύς ο δρόμος των επενδύσεων για την Ιθάκη

Σε χώρα πραγματικά φιλική προς την επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις έχει σκοπό να μετατρέψει την Ελλάδα ο νέος επενδυτικός νόμος που κατατέθηκε προ ημερών στη Βουλή, σύμφωνα με τον υπουργό Ανάπτυξης Κωστή Χατζηδάκη.

Οι ιστορίες παραφροσύνης στις οποίες ενεπλάκησαν δύο διεθνώς βραβευμένες επενδυτικές προσπάθειες, που αμφότερες κατάφεραν τις τελευταίες μέρες να φτάσουν στην «Ιθάκη» τους, αναδεικνύουν τον δρόμο που έχουμε ακόμα να καλύψουμε ώσπου να επιτευχθεί αυτός ο… χιλιοτραγουδισμένος και διαχρονικά προδομένος στόχος.

Το κέντρο logistics του ομίλου Φουρλή στο Σχηματάρι Βοιωτίας, η υλοποίηση του οποίου αποφασίστηκε πριν από οκτώ χρόνια με κεντρική πτυχή την απευθείας διασύνδεση με το σιδηροδρομικό δίκτυο, ετοιμάζεται αυτή την εβδομάδα να υποδεχθεί τα πρώτα βαγόνια με εμπορεύματα από την Πολωνία, στον τερματικό σταθμό τελευταίας τεχνολογίας που έχει κατασκευάσει λίγα μέτρα από τις ράγες του ΟΣΕ.

Η αρχική ιδέα χρονολογείται το 2005, όταν, σχεδιάζοντας τη μελλοντική επέκταση του ΙΚΕΑ στην Ελλάδα και στις γειτονικές χώρες (Κύπρος, Βουλγαρία), ο όμιλος αποφάσισε τη δημιουργία του πρότυπου κέντρου ώστε «να μειωθεί το κόστος διακίνησης των προϊόντων IKEA και, κατά συνέπεια, και η τιμή τους», όπως σημειώνει στην «Κ» ο Βασίλης Φουρλής. Η δυνατότητα να φτάνουν τα βαγόνια κατευθείαν στην αποθήκη θα μείωνε ουσιωδώς το κόστος μεταφοράς για τον όμιλο, περιορίζοντας παράλληλα την κυκλοφοριακή όχληση και τη ρύπανση που θα προκαλούσε η διέλευση φορτηγών. Το κέντρο κόστισε 31 εκατ. ευρώ, και το 2009 έγινε η πρώτη ελληνική συμμετοχή που βραβεύεται στα European Supply Excellence Awards στο Λονδίνο, έναντι κολοσσών όπως η Carlsberg UK, η Lego Group και η Jaguar Land Rover. Αλλά πριν και μετά τη βράβευση, χρειάστηκε να δώσει αγώνα μέχρις εσχάτων με τη «Λερναία Υδρα» του ελληνικού Δημοσίου.

Αναλογιζόμενος την όλη εμπειρία, κατά την οποία η πρόοδος του έργου συχνά παρακωλυόταν για τους πιο απίθανους λόγους, ο κ. Φουρλής είναι σαφής: «Αν δεν υπάρξει λογοδοσία, αλλά και κίνητρα για απόδοση στον δημόσιο τομέα δεν πρόκειται να λυθεί το πρόβλημα». Η ασφυκτική γραφειοκρατία, φυσικά, δεν προέκυψε από μόνη της. Μέρος του προβλήματος είναι η διάχυτη δυσπιστία στην κοινωνία και τη δημόσια διοίκηση απέναντι στην επιχειρηματικότητα. «Είναι πασιφανής η ζημιά που έχει κάνει η νοοτροπία αυτή τα τελευταία 30 χρόνια», σημειώνει ο πρόεδρος του ομίλου Φουρλή. Την ίδια στιγμή όμως παραδέχεται ότι «μεγάλο κομμάτι της επιχειρηματικής κοινότητας πήρε λάθος δρόμο και κατέληξε να εξαρτάται από το Δημόσιο και να επενδύει για τις επιδοτήσεις».

Στην ακριτική Θράκη, ο Δημήτρης Πολιτόπουλος, ένας ξενιτεμένος Ελληνας που επέστρεψε στη χώρα του από τις ΗΠΑ το 1996 για να φτιάξει μπίρα και βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο σε μια αγορά με καμία διασφάλιση του ανταγωνισμού και παρ’ ολίγον να χρεοκοπήσει, λάνσαρε προ ολίγων εβδομάδων το νέο προϊόν του: τσάι βουνού σε μορφή αναψυκτικού. Την περασμένη εβδομάδα, ενημερώθηκε ότι η σταρένια (weiss) εκδοχή της μπίρας «Βεργίνα» που παράγει, θα λάβει το ασημένιο μετάλλιο στα International Brewing Awards τον προσεχή Απρίλιο.

Δύο χρόνια πριν, όταν βραβευόταν στα European Business Awards του 2011 ως διεθνής επιχειρηματίας της χρονιάς, προσπαθούσε ακόμα να πείσει το ελληνικό κράτος να του επιτρέψει να παράγει το καινοτόμο αναψυκτικό του στο ίδιο εργοστάσιο που παράγει μπίρα.

Εξερευνώντας αυτή την αντίφαση -διεθνής αναγνώριση, εγχώρια δεινά- προκύπτουν πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία για τα αίτια της κατάρρευσης αλλά και της αδυναμίας ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας.

Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ

Πηγή: Η Καθημερινή