Περισσότερα από έξι εκατομμύρια στρέμματα φυσικών εκτάσεων έγιναν χωράφια ή οικοδομήθηκαν τα τελευταία είκοσι χρόνια στην Ελλάδα, σύμφωνα με την μελέτη διαχρονικής χαρτογράφησης καλύψεων γης απο το 1987 έως το 2007 που παρουσίασε το WWF. Οι αλλαγές αυτές ωφείλονται κυρίως στην επέκταση της γεωργικής γης και δευτερευόντως στη σφράγιση των εδαφών λόγω της αστικοποίησης (διασπορά της δόµησης, επέκταση των οικισµών, ανάπτυξη υποδοµών κ.ο.κ.).
Σε μια εικοσαετία η χώρα έχασε 1.311.382 στρέμματα δάσους και 4.886.431 στρέμματα θαμνώδων εκτάσεων και περιοχών χαμηλής βλάστησης.
Το ίδιο διάστημα, αυξήθηκαν κατά 5.736.939 στρέμματα οι γεωργικές εκτάσεις της χώρας ενώ δομήθηκαν επιπλέον 333.675 στρ.
Οι πλέον θιγόµενες είναι οι περιοχές χαµηλής βλάστησης, οι οποίες κατά κύριο λόγο απορροφούν τις πιέσεις επέκτασης της γεωργικής γης, των οικισµών και των υποδοµών. Οι εκτάσεις αυτές σε µεγάλο βαθµό συµπίπτουν µε τις νοµικά χαρακτηριζόµενες «δασικές εκτάσεις», οι οποίες συχνά βρίσκονται στο επίκεντρο πολλαπλών πιέσεων για εκµετάλλευση, και συχνά γίνονται αντικείµενο «εκπτώσεων» στην προστασία τους.
Απο την άλλη, οι ορεινές αγροτικές περιοχές εγκαταλείφθηκαν με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την Πελοπόννησο όπου 1.390.000 στρέμματα γεωργικής γης μετατράπηκε διαχρονικά σε άλλες χρήσεις. Η έκταση αυτή αντιστοιχεί στο 6,44% της συνολικής έκτασης του γεωγραφικού διαμερίσματος και είναι εξαιρετικά σημαντική, δεδομένου ότι είναι υπερδιπλάσια του εθνικού μέσου όρου (3,17%).
Την ίδια στιγμή, στα Ιόνια Νησιά, σχεδόν 289.000 στρέμματα φυσικής γης (12,6% της συνολικής έκτασης) μετατράπηκαν σε γεωργική.
Στην έρευνα επισημαίνεται οτι αν και από το 1960 έως και τις µέρες µας είναι πάρα πολύ µεγάλος ο αριθµός των µελετών και σχεδίων χωροταξίας, πολεοδοµίας και οργάνωσης δραστηριοτήτων που έχουν εκπονηθεί, στην πραγµατικότητα σχεδόν κανένα από αυτά δεν έχει τύχει της απαραίτητης σύνθεσης,πολιτικής αποδοχής, θεσµοθέτησης και, τελικά, εφαρµογής.
Πολλά από αυτά τα σχέδια δεν χρησιµοποιήθηκαν ποτέ από τις αρµόδιες υπηρεσίες. Κάποια (κυρίως τοπικής σηµασίας) υλοποιήθηκαν µερικώς και πάντα µε µεγάλα προβλήµατα. Τα περισσότερα, άλλωστε, εξ αρχής δεν µπορούσαν να συνεισφέρουν στο σκοπό της χωροταξίας, καθώς ήταν σχεδιασµένα όχι ως εργαλεία άσκησης πολιτικής για το χώρο, αλλά ως εργαλεία νοµιµοποίησης υφιστάµενων συνθηκών και καταστάσεων.
Το αποτέλεσµα αυτής της χωροταξικής αποτυχίας δεν είναι άλλο από τη γνωστή σε όλους διάσπαρτη ανάπτυξη δραστηριοτήτων, κατοικιών και υποδοµών, η οποία, µε τη σειρά της, προκαλεί τεράστιες επιπτώσεις στο φυσικό περιβάλλον, δεν αξιοποιεί αποδοτικά και, τελικά, υποβαθµίζει το δηµόσιο πλούτο, δηµιουργεί τεράστια ζήτηση για υποδοµές και µεταφορικό έργο (που επίσης και µε τη σειρά τους επιβαρύνουν το περιβάλλον, αλλά και τις δηµόσιες δαπάνες) και δηµιουργεί συνθήκες διασποράς των περιβαλλοντικών επιπτώσεων που τελικά δυσχεραίνει τη διαχείρισή τους.
Speak Your Mind
You must be logged in to post a comment.